တခါက လူတံုးလူအ တေယာက္သည္ ေစ်းထဲတြင္ လွည့္လည္ က်က္စားေနသည္။ လူမ်ားက သူ႔အား
နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ စေနာက္ၾကသည္။ လူေတြ အျမဲစေနာက္ေသာ နည္းတခုမွာ လက္ဖ၀ါးေပၚတြင္ ၅က်ပ္တန္ႏွင့္ ၁၀က်ပ္တန္ကိုတင္ျပီး သူ႔အား ေရြးယူေစေသာနည္းျဖစ္သည္။ သူသည္ အျမဲတမ္း ၅က်ပ္တန္ကိုသာ ေရြးယူခဲ့သည္။ လူမ်ားက သူ႔အား တံုးအေသာသူ၊ စိတ္မႏွံေသာသူ၊ ၅က်ပ္ႏွင့္၁၀က်ပ္ မည္သည္ကပိုတန္ဖိုးရွိသည္ကို မသိေသာသူဟု ထင္ျပီး ၀ိုင္းေလွာင္ၾကသည္။ ေစ်းထဲသို႔ သူ ျဖတ္သြားတိုင္း လူမ်ားက ထိုနည္းကို အသံုးျပဳျပီး အျမဲ စေနာက္ခဲ့ၾကသည္။
တေန႔ေသာ္ အဘြားအိုတဦးက သိလိုစိတ္ျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။
“နင္ တကယ္ပဲ ငါးက်ပ္နဲ႔ ဆယ္က်ပ္ကို မခဲြတတ္ဘူးလား”
ထိုအခါ ထိုသူသည္ ျပံဳးလွ်က္ ..“တကယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ တဆယ္တန္ကို ယူလိုက္ရင္ ေနာက္တခါ သူတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲလို စၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
"လူျပိန္းေတြက ပိုက္ဆံေပးျပီး သင္ယူတယ္။ လူေတာ္ေတြက အဲဒီလူျပိန္းရဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပန္သင္ယူတယ္။ (ဘရာဇီး စကားပံု)"
(၂)
တခါက လူတဦးသည္ သေဘၤာျဖင့္ အဂၤလန္သို႔ ခရီးထြက္ေလသည္။ လမ္းခရီး တေနရာေရာက္ေသာ္
ေလျပင္းမုန္တိုင္းႏွင့္ တိုးခဲ့သည္။လူအမ်ားက ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးလႊား ေနၾကေသာ္လည္း အဘြားအို တဦးမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ ဘုရားကိုသာ အာရံုျပဳေနသည္ကို သူ ေတြ႔မိေလသည္။ မုန္တိုင္း ဆဲေသာအခါ သူက အဘြားအိုအား မေၾကာက္ဘူးလား ဟု သြားေရာက္ေမးျမန္းခဲ့သည္။ အဘြားအိုက. . .
“အဘြားမွာ သမီး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးၾကီးက ဘုရားသခင္ရဲ႔ အလိုေတာ္အတိုင္း နတ္ျပည္ေရာက္ေနပါတယ္။
သမီးငယ္က အဂၤလန္မွာပါ။ ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်တုန္းက အဘြား ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဘြားကို နတ္ျပည္ပို႔မယ္ဆိုရင္ သမီးၾကီးကို အဘြား သြားၾကည့္လို႔ရျပီ။ တကယ္လို႔ အသက္ရွင္ ရက္ရွိမယ္ဆိုရင္ သမီးငယ္ကို သြားၾကည့္လို႔ရျပီ။ ဘယ္ကိုသြားသြား အတူတူပဲမို႔ အဘြားမေၾကာက္ခဲ့ပါဘူး”
"ဘ၀ ဆံုးရွံုးသြားမွာကို မစိုးရိမ္ပါနဲ႔.....ဘ၀ မစရေသးတာကိုပဲ စိုးရိမ္ပါ။"
(ဒါရိုက္တာ Curtis Hanson)
(၃)
တခါက ေသးငယ္ေသာ ပန္းကေလးတပြင့္သည္ သစ္ပင္ၾကီး တပင္ေအာက္ရွိ အရိပ္၌ မွီခိုျပီး ေပါက္ေနသည္။
သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔အား မိုးဒဏ္ ေလဒဏ္ ကာကြယ္ ေပးထားသည္ဟု ဆိုျပီး ပန္းကေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။ တေန႔တြင္ လူတစု ေရာက္ရွိလာျပီး သစ္ပင္အား ခုတ္ယူသြားခဲ့သည္။ ပန္းကေလးမွာ ၀မ္းနည္းျပီး ငိုေၾကြးေလသည္။ “ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ င့ါကို အျမဲ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးမရွိေတာ့ဘူး။ ေလေတြ မိုးေတြက ငါ့ကိုလဲျပိဳေအာင္ တိုက္ၾကေတာ့မယ္”
သူ၏ငိုသံကိုၾကားေသာ အနီးရွိ သစ္ပင္တပင္က.....
“အဲဒီလို မေတြးနဲ႔ေလ။ သစ္ပင္ရဲ႔ အရိပ္မရွိေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္။ ႏွင္းစက္ေတြက ခင္ဗ်ားကို ေရဓာတ္ေတြေပးလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ေသးငယ္တဲ့ ခႏၥာကိုယ္ဟာ သူတို႔ရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ သန္မာလာလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ကုိယ္ေပၚမွာ ပန္းေတြေ၀ျပီး ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ခင္ဗ်ားဟာ ပိုလွေနလိမ့္မယ္။
လူေတြေတြ႔ရင္ ဒီပန္းကေလးဟာ လွလိုက္တာလို႔ ခ်ီးက်ဴးၾကလိမ့္မယ္”
"တိမ္ညိဳေတြ မရွိခဲ့ရင္၊ မိုးသက္ေလျပင္းေတြ မက်ခဲ့ရင္ လွပတဲ့ သက္တန္႔ဆိုတာ ရွိလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ (. . . .)"
(၄)
တစ္ခါက လူတဦးသည္ ျမစ္ေဘးတြင္ ငါးမွ်ားေလသည္။ ငါးတစ္ေကာင္ မိတိုင္း အရင္ဆံုး တိုင္းထြာ ၾကည့္ျပီး မိမိ
လိုခ်င္ေသာ အတိုင္းအတာထက္ ၾကီးမားေနပါက ငါးမ်ားကို ျမစ္ထဲသို႔ ျပန္လြတ္တတ္သည္။ အျခားငါးမွ်ားသူမ်ား ျမင္ေသာ္ ထူးဆန္းသျဖင့္ သြားေရာက္ေမးျမန္း ေလသည္။
“လူတိုင္းက ငါးၾကီးၾကီးရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားက ငါးၾကီးရတိုင္း ျပန္လြတ္လိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ငါးၾကီးရင္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က အုိးနဲ႔ မဆန္႔မွာစိုးလို႔။ အိုးက ဒီၾကိဳး အတိုင္းအတာပဲ ရွိလို႔ပါ”
"လိုအပ္သေလာက္...သံုးႏိုင္သ
ေလာက္ပဲ ယူပါ...ေလာဘမၾကီးပါနဲ႔။"
(၅)
တစ္ခါက က်ီးတစ္ေကာင္သည္ အေရွ႔အရပ္သို႔ ပ်ံသန္းရန္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ခိုတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတြ႔ျပီး သစ္ပင္တစ္ပင္တြင္ အတူ နားမိၾကသည္။ ပင္ပန္းေနေသာ က်ီးကိုျမင္ေသာ္ ခိုက “အသင့္က်ီး အသင္ၾကည့္ရသည္မွာ ခရီးေ၀းက လာပံုရတယ္။ ဘယ္ကိုမ်ား ပံ်သန္းမလို႔ပါလဲ” ဟုေမးေလသည္။
က်ီးက “အကြ်ႏု္ပ္ေနေသာ အရပ္ရွိ လူမ်ားက ကြ်ႏု္ပ္၏အသံအား နား၀င္မခ်ဳိဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ အျခားအရပ္သို႔ ေျပာင္းေရြ႔ရန္ ပ်ံသန္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္” ဟုေျဖေလသည္။ ထိုအခါ ခိုက “ အကယ္၍ သင့္အသံအား သင္ မေျပာင္းလဲခဲ့လွ်င္ အသင္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ လူေတြက ၾကိဳဆိုၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပ်ံသန္းျခင္းျဖင့္ သင့္အင္အား ကုန္ရံုသာျဖစ္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
"အကယ္၍ ပတ္၀န္းက်င္ကို သင္မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ေသာ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ အရာမွာ
မိမိကုိယ္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။"
