အရွက္ႏွင့္ အေၾကာက္

          ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ သတိမျပဳဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လူေျပာမ်ားလာတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ရဲ့ မလံုမၿခဳံ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ အရွက္ကင္းမဲ့လာမႈဟာ လူမ်ိဳးရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတာ ျမင္တတ္သူတိုင္း သိၾကပါတယ္။
          ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဟာ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ၀တ္ဆင္ခြင့္ရွိတယ္၊ ဘုရားေဟာတဲ့ ဟိရီၾသတၱပၸတရားနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ဆင္ေျခေပးေနသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မေကာင္းမႈမွ ရွက္ျခင္း (ဟိရီ) မေကာင္းမႈျပဳရန္ ေၾကာက္ျခင္း (ၾသတၱပၸ)ဆိုတဲ့ ကမၻာေစာင့္ တရားႏွစ္ပါးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ကာမဂုဏ္အာရံု ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ၀တ္ဆင္မႈေတြ သက္ဆိုင္ေၾကာင္းကို က်မ္းဂန္အေထာက္အထားနဲ႔ မျငင္းဆိုႏိုင္ေအာင္ ေျဖၾကားေပးၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္။
                                                                             ေဒၚယဥ္ေက်း (ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း)
          ေဒ၀ဓမၼဇာတ္ဟူေသာ ဇာတ္ေတာ္တစ္ခု ရွိပါသည္။ ထိုဇာတ္ေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူရျခင္း၏ အေၾကာင္းအတၳဳပၸတ္ကား ဤသို႔ ျဖစ္၏။

          ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က သာ၀တၳိၿမိဳ႕သား သူေဌးတစ္ေယာက္သည္ ဇနီးျဖစ္သူ ကြယ္လြန္ေသာအခါ ရဟန္းျပဳေလ၏။ ေငြေၾကးျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ကန္ ကိုယ္စီမံ၍ စားနပ္ရိကၡာ အျပည့္အစံုသိုေလွာင္ကာ ေက်းကၽြန္မ်ားကုိ မိမိစိတ္တိုင္းက် ခ်က္ျပဳတ္ခိုင္းၿပီး သံုးေဆာင္၏။ မ်ားေသာ အသံုးအေဆာင္ ရွိ၏။ သကၤန္းကိုပင္ ေန႔၀တ္ဖို႔ ည၀တ္ဖို႔ ခြဲျခားထား၏။ သူ႔ကို ဘုရားရွင္က ဆံုးမေတာ္မူေသာအခါ စိတ္ဆိုးၿပီး “သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤသို႔ပင္ ေနေတာ့မည္”ဟုဆုိကာ ပရိသတ္အလယ္တြင္ အေပၚရံု ဧကသီကို ခၽြတ္၍ ရပ္ျပေလ၏။ ျမတ္စြာဘုရားက “ရဟန္း၊ သင္သည္ ေရွးအခါ ေရကန္ေစာင့္ဘီလူး ျဖစ္စဥ္က ဟိရီၾသတၱပၸ အရွက္အေၾကာက္တရားကို တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တိုင္ ရွာေဖြခဲ့၏။ ယခု ရဟန္းျဖစ္ကာမွ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဟိရီၾသတၱပၸ ကင္းမဲ့ရဘိသနည္း”ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေဆာင္ေတာ္မူေလ၏။
          ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး၏ မိဖုရားေခါင္းႀကီးတြင္ မဟႎသႏွင့္ စႏၵကုမာရဟူေသာ သားေတာ္ႏွစ္ပါး ထြန္းကား၏။ မိဖုရားေခါင္ႀကီး နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ မင္းႀကီးသည္ အျခားမိန္းမ တစ္ေယာက္ကို မိဖုရားေခါင္ႀကီးအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ေလ၏။ ထိုမိဖုရားေခါင္ႀကီးမွ သူရိယဟူေသာ သားေတာ္တစ္ပါး ေမြးဖြားေလရာ ထိုမင္းသားအရြယ္ေရာက္ေလလွ်င္ ထီးနန္းလႊဲအပ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုေလသည္။ မင္းႀကီးက ငါ့တြင္ သားေတာ္ႏွစ္ပါး ရွိေသးသည္ဟုဆိုကာ ျငင္းဆိုေသာ္လည္း အထပ္ထပ္ ေတာင္းဆိုေလ၏။
          သားေတာ္ႏွစ္ပါးအတြက္ စိုးရိမ္လာေသာ မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ႏွစ္ပါးကို ေခၚကာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေတာထဲ၌ သြားေနကာ သူနတ္ရြာစံမွ ျပန္လာ၍ မင္းျပဳၾကဟု မွာၾကားေလ၏။ ေနာင္ေတာ္ႏွစ္ပါး သြားရာသို႔ သူရိယမင္းသားလည္း လိုက္ပါလာ၏။
သူတို႔သည္ ဟိမ၀ႏၲာသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကၿပီးေနာက္        ခရီးပန္းလာခဲ့ၾက၍ သစ္ပင္ရင္းတြင္ နားေနၾကၿပီး မဟႎသမင္းသားက သူရိယမင္းသားကို ေရရွာခိုင္းလိုက္သည္။ သူရိယမင္းသားသည္ ေရကန္တစ္ခုအတြင္းသို႔ ေရခပ္ရန္ဆင္းလိုက္ရာ ေရကန္ေစာင့္ ဘီလူးတစ္ေကာင္သည္ သူ႔ကို ဖမ္းယူကာ “သင္သည္ ေဒ၀ဓမၼကို သိသေလာ”ဟု ေမးေလ၏။ “သိပါသည္၊ ေနႏွင့္ လတို႔သည္ ေဒ၀ဓမၼမ်ား ျဖစ္ၾကသည္”ဟု ေျပာရာ ဘီလူးက “သင္သည္ ေဒ၀ဓမၼကို မသိ”ဟုဆိုၿပီး ေရေအာက္သို႔ ယူသြားကာ သူ႔ေနရာတြင္ ထားလိုက္ေလသည္။
          သူရိယမင္းသား ျပန္မလာ၍ စႏၵကုမာရမင္းသားကို ထပ္၍လႊတ္ျပန္ရာ သူလည္း ေရကန္ေစာင့္ ဘီလူး၏ ဖမ္းယူျခင္းခံရျပန္၏။ သူ႔ကိုလည္း ေဒ၀ဓမၼကို ေမးျပန္ရာ “အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ”ဟု ေျဖမိသျဖင့္ ေရေအာက္သို႔ ေခၚသြားခံရျပန္၏။
           ညီေတာ္မ်ား ျပန္မလာသျဖင့္ မဟႎသကိုယ္တိုင္ လိုက္သြားရာ ေရစပ္ရႊံ႕ညြန္ေပၚတြင္ ညီေတာ္ႏွစ္ပါး၏ ဆင္းသက္ေသာ ေျခရာမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရၿပီး တက္ေသာေျခရာကို မေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ဤေရကန္သည္ ဘီးလူးေစာင့္ေသာ ေရကန္ျဖစ္ရမည္ဟု စဥ္းစားမိၿပီး ေရကန္တြင္းသို႔ မဆင္းေပ။ ဘီလူးက မုဆိုးအသြင္ျဖင့္ ေရာက္လာၿပီး ေရကန္တြင္းသို႔ ဆင္းရန္ တိုက္တြန္းေလသည္။ မင္းသားက ေရကန္ေစာင့္ဘီးလူးမွန္း သိရွိၿပီး “သူ႔ညီငယ္မ်ားကို သင္ ဖမ္းထားသည္မဟုတ္ေလာ”ဟု ေမးရာ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ၀န္ခံ၏။
          မဟႎသက ဖမ္းရသည့္အေၾကာင္းရင္းကို ေမးရာ “ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းႀကီးသည္ ဤေရကန္ထဲသို႔ ဆင္းသူမ်ားအား စားခြင့္ေပးထားပါသည္။ ေဒ၀ဓမၼကို သိသူမ်ားကိုကား စားခြင့္မရွိပါ”ဟု ဘီလူးက ေျပာေလသည္။ ဟိရီ ႏွင့္ ၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါးကို ေဒ၀ဓမၼဟု ေခၚေၾကာင္း မဟႎသက ေျပာေဟာရာ “သင္သည္ ေဒ၀ဓမၼကို အမွန္ပင္ သိရွိသူျဖစ္၏။ သင္၏ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ကို ယူပါေလာ့”ဟု ဆိုေလသည္။ မဟႎသက “ညီငယ္ သူရိယမင္းသားကို ေပးပါ”ဟု ေျပာရာ “သင္သည္ အႀကီးကို ေက်ာ္လြန္၍ အငယ္ကို ေတာင္းေခ်သည္၊ ေဒ၀ဓမၼကို သိေသာ္လည္း မက်င့္ေခ်တကား”ဟု ဆိုေလသည္။
မဟႎသမင္းသားက “ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ဤေတာသို႔ လာခဲ့ၾကရသည္မွာ ဤညီေထြးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏ဟု ရွင္းျပကာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျပန္သြားေသာအခါ ညီေထြးကုိ ေတာထဲ၌ ဘီးလူးတစ္ေကာင္ စားသြား၏ဟု ေျပာေသာ္လည္း မည္သူမွ် ယံုၾကလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ထီးနန္းလိုခ်င္၍ သတ္ပစ္သည္ဟုသာ ထင္ၾကလိမ့္မည္၊ လူတို႔ကဲ့ရဲ႕ခံရမည္မွ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ညီေထြးကို ေတာင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္ဟု ေျပာေလသည္။ ထိုအခါမွ ဘီလူးက သာဓုေခၚကာ “သင္မင္းသားသည္ ေဒ၀ဓမၼကို သိလည္းသိသူ၊ က်င့္လည္း က်င့္သူျဖစ္ပါ၏”ဟု မင္းသားႏွစ္ပါးလံုးကို လႊတ္ေပးေလသည္။
အထက္ပါဇာတ္၀တၳဳတြင္ ပစၥဳပၸန္၀တၳဳအရ သူေဌးကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏ ပရိသတ္အလယ္တြင္ အေပၚရံု သကၤန္းကို ခၽြတ္ပစ္သည့္လုပ္ရပ္အား ဘုရားရွင္က ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့သည့္လုပ္ရပ္ဟု ကဲ့ရဲ့ေတာ္မူ၏။ အတိတ္၀တၳဳတြင္ ေဇ႒ာပစာယနကမၼ = အႀကီးကိုအေလးအျမတ္ျပဳ ဦးစားေပးရမည့္ အစဥ္အလာကို ခ်ိဳးေဖာက္ကာ ညီေထြးအား အလႊတ္ခိုင္းသည့္ လုပ္ရပ္အား ေဒ၀ဓမၼႏွင့္ မညီသည့္လုပ္ရပ္ဟု ဘီလူးက ကဲ့ရဲ့ေလသည္။
          ထို႔ေၾကာင့္ “(အဟိရိက-အေနာတၱပၸ = ဟိရီၾသတၱပၸ မရွိ”ဟူရာ၌ “လံုၿခံဳေအာင္ ဖံုးကြယ္ရမည့္ အဂၤါႀကီးငယ္တို႔ကို မဖံုးကြယ္ျခင္း သက္သက္ကိုသာ အဟိရိက အေနာတၱပၸဟု ေခၚသည္” ဆိုလွ်င္ မမွန္သကဲ့သို႔ “၀တ္စားဆင္ယင္မႈသည္ ဟိရီၾသတၱပၸတရားႏွင့္ မဆိုင္”ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မွားပါသည္။
          မိမိ၏ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက မိမိကိုေရာ သူတစ္ပါးကိုပါ ရာဂတရား တိုးပြားေစမည္ဆုိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ လူႀကီးမိဘမ်ားကို မေလးစားရာ ေရာက္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ထုိသို႔သိပါလ်က္ မိမိႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ၀တ္စားဆင္ယင္သူကို ဟိရိၾသတၱပၸ ကင္းမဲ့သူဟု မဆိုထုိက္ေပဘူးလား။
ေလာဘ,ေဒါသစသည္ တိုးပြားေစေသာ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို ျပဳလုပ္ရမည္မွ ရွက္ရြံ႕ေၾကာက္လန္႔ မေနဘဲ ျပဳလုပ္ရဲရာ၌ အဟိရိက အေနာတၱပၸသေဘာ ပါ၀င္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္မိျခင္းမွန္သမွ် ဟိရီၾသတၱပၸ ကင္းမဲ့သြား၍ ျဖစ္ပါသည္။ ရြာ၀က္သည္ မစင္ကို မရြံသကဲ့သို႔ အရွက္ မရွိသူသည္ မေကာင္းမႈကို မရြံတတ္ပါ။  ပိုးပရန္ေကာင္သည္ မီးလွ်ံကို မေၾကာက္သကဲ့သို႔ ၾသတၱပၸ မရွိသူသည္လည္း မေကာင္းမႈမွ မေၾကာက္ရြံ႕တတ္ပါ။ (မဟာဋီ၊၂၊၁၄၉။)
အမ်ိဳးသမီးမ်ား မလံုမၿခံဳ၀တ္ဆင္ၾကရာ၌ အခ်ိဳ႕က Exhibitionism ဟူေသာ ဖံုးကြယ္အပ္သည့္ အရာတို႔ကို တမင္တကာ လွစ္ျပခ်င္သည့္ စိတ္ေရာဂါတစ္မ်ိဳးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ မိမိ၏ လွပမႈကို ျပခ်င္သည့္စိတ္၊ ထင္ေပၚခ်င္သည့္ စိတ္မ်ားျဖင့္ မလံုမၿခံဳ၀တ္ဆင္ၾကရာ၌ကား အလြန္အကၽြံ မျဖစ္သင့္ပါ။ “ဣတၳီနဥၥ ဓနံ ရူပံ = မိန္းမတို႔၏ ဥစၥာသည္ အဆင္းတည္း”ဟူေသာ နီတိဆရာတို႔၏ စကားကား တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း မွန္ေသာ္လည္း နာတတ္လွ်င္ နာဖုိ႔ေကာင္းပါသည္။ မိန္းမမ်ားသည္ အဆင္းလွမွသာ ဥစၥာရွာႏိုင္ ရႏိုင္သည္၊ အျခားအရည္အခ်င္းျဖင့္ ဥစၥာမရွာႏိုင္ဟု အဓိပၸါယ္ေရာက္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွကို ျပဖို႔ထက္ အရည္အခ်င္းကို ျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည့္ပါသည္။
ဟိရီ ၾသတၱပၸအေၾကာင္း ဆက္ရလွ်င္ ပုထုဇဥ္တို႔၏ သႏၲာန္၌ ဟိရီ ၾသတၱပၸတရား နည္းပါးေလ မေကာင္းမႈျပဳမိေလ၊ မေကာင္းမႈ ျပဳသူမ်ားေလ ေလာကႀကီးပ်က္စီးဖို႔ အေၾကာင္းမ်ားေလ ျဖစ္ရကား ဟိရီ ၾသတၱပၸဟူေသာ ေလာကပါလ တရားမ်ား တိုးပြားေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ ေလ့က်င့္ရမည္ကို အႃမြက္မွ် ေဖာ္ျပလိုပါသည္။
          ဟိရီျဖစ္ရန္ မိမိကိုယ္ကို အေလးအျမတ္ျပဳ၍ စဥ္းစားရ၏။ ၾသတၱပၸျဖစ္ရန္ သူတစ္ပါးကို အေလးအျမတ္ ျပဳ၍ စဥ္းစားရ၏။
          ဟိရီျဖစ္ရန္ မိမိကိုယ္ကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ “မိမိ၏ ၁။ အမ်ိဳးဇာတ္ ၂။ အသက္အရြယ္ ၃။ ရဲရင့္သည္၏အျဖစ္ ၄။ ဗဟုသုတရွိသည္၏အျဖစ္တို႔ကို ဆင္ျခင္၍ ဟိရီကို ေမြးျမဴရ၏။
          (၁) မ်ိဳးရိုးညံ့ျဖင္းသူတို႔သာ ဤကဲ့သို႔ေသာ မေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသည္၊ ငါတို႔မ်ိဳးရိုးတြင္ ဤကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္သူမရွိ၊ မ်ိဳးရိုးျမင့္ျမတ္သူတို႔သည္ ဤသို႔ မလုပ္သင့္ဟု ဆင္ျခင္၍လည္ေကာင္း၊
          (၂) ဤသို႔ေသာ မေကာင္းမႈမ်ားကို အသိဉာဏ္မရင့္က်က္ေသးေသာ ငယ္ရြယ္သူမ်ားသာ ျပဳလုပ္ၾက၏၊ ငါကဲ့သို႔ေသာ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူအဖို႔ ဤသို႔ မလုပ္သင့္ဟု ဆင္ျခင္၍လည္းေကာင္း၊
          (၃) ဤသို႔ေသာ မေကာင္းမႈမ်ားကို ခြန္အားနည္းသူတို႔သာ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ငါကဲ့သို႔ ရဲရင္တည္ၾကည္သူ အဖို႔ ဤကဲ့သို႔ မလုပ္သင့္ဟု ဆင္ျခင္၍လည္းေကာင္း၊
          (၄) ဤသို႔ေသာ မေကာင္းမႈမ်ားကို အသိဉာဏ္ ဗဟုသုတမရွိသူမ်ားသာ ျပဳလုပ္ၾက၏၊ ငါကဲ့သို႔ေသာ အသိဉာဏ္ ဗဟုသုတရွိသူအတြက္ ဤကဲ့သို႔ မျပဳလုပ္သင့္ဟု ဆင္ျခင္၍လည္းေကာင္း ဟိရီကို ေမြးျမဴရ၏။
          ၾသတၱပၸျဖစ္ရန္ ေလာကကို ဗဟိုျပဳ၍ “ငါသည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳလိုက္လွ်င္ လူအမ်ားက ကဲ့ရဲ႕ၾကလိမ့္မည္ဟုလည္းေကာင္း၊ ငါ့ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ငါ့မိဘ ငါ့ဆရာသမား ငါ့ေဆြမ်ိဳး ငါ့အေပါင္းအသင္းမ်ားလည္း အကဲ့ရဲ႕ခံရလိမ့္မည္ဟုလည္းေကာင္း ဆင္ျခင္၍ ၾသတၱပၸကို ေမြးျမဴရ၏။
          ငါ ဤမေကာင္းမႈကို ျပဳလိုက္လွ်င္ “မလုပ္သင့္သည္ကို လုပ္မိေလျခင္း”ဟု မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္မိျခင္း-ဟူေသာ အတၱာႏု၀ါဒေဘး၊ သိသူျမင္သူမ်ားက ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ၾကျခင္းဟူေသာ ပရာႏု၀ါဒေဘး၊ ျပစ္မႈေျမာက္လွ်င္ အေရးယူခံရျခင္းဟူေသာ ဒ႑ေဘး၊ ေသၿပီးေနာက္ အပါယ္သို႔ လားေရာက္ရျခင္းဟူေသာ ဒုဂၢိေဘးမ်ား ေတြ႔ႀကံဳရႏိုင္၏ဟု ဆင္ျခင္၍လည္း ၾသတၱပၸကို ေမြးျမဴႏိုင္သည္။
          နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေတာ့မည္။ “အကုသိုလ္ ဒုစ႐ိုက္အရာ မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားနာ စေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အရာတို႔၌ ရွက္စႏိုး ေၾကာက္ရြံ႕၍ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ လုပ္တတ္ေသာ အမူအရာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ေသး၏။ ထိုအမူအရာမ်ဳိးကား ဟိရီ ၾသတၱပၸ မဟုတ္၊ မာယာသေဘာသာတည္း၊ တရားကိုယ္မွာ ေမာဟႏွင့္ တဏွာ ျပဓာန္းေသာ အကုသိုလ္စိတၱဳပၸါဒ္ပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္စံုတစ္ခု မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ ဒုစ႐ိုက္ကို ျပဳၿပီးေနာက္ သူတစ္ပါးတို႔ သိ၍ ရွက္ေၾကာက္မႈမ်ဳိးကား ေဒါမနႆျပဓာန္းေသာ အကုသိုလ္စိတၱဳပၸါဒ္သာတည္း။
ဆရာသမား လူႀကီးသူမမ်ားကို မထီေလးစား မျဖစ္ရေအာင္ အေလးျပဳသည့္အတြက္ ရွက္ေၾကာက္ေသာ အမူအရာ၊ ကိုယ္လက္ အညစ္အေၾကးသုတ္သင္ရာ စသည့္ ရွက္ေၾကာက္သင့္ေသာ အရာဌာနတို႔၌ ရွက္ေၾကာက္ေသာ အမူအရာတို႔ကား ဟိရီ ၾသတၱပၸ အစစ္သာ ျဖစ္သည္။” (နိဗၺာနဂါမိနိပဋိပဒါ- စတုတၳတြဲ)ဟူေသာ အဆံုးအျဖတ္ကို မွတ္သားကာ…
          မစင္ေပေနေသာ သံလံုး ႏွင့္ ရဲေနေအာင္ မီးဖုတ္ထားေသာ သံလံုးဟု သံလံုးႏွစ္လံုးရွိရာ အသိဉာဏ္ရွိသူသည္ မစင္ေပေနေသာ သံလံုးကို စက္ဆုပ္ရြံရွာေသာေၾကာင့္ မကိုင္သကဲ့သို႔ မိမိသႏၲာန္၌ မေကာင္းမႈကို ရွက္ရြံ႕စက္ဆုပ္ျခင္း ဟိရီျဖစ္ေအာင္၊ မီးဖုတ္ထားေသာ သံလံုးကို ပူမွာေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ မကိုင္သကဲ့သို႔ အပါယ္ေဘးဆိုးႀကီးမွ ေၾကာက္ေသာ ၾသတၱပၸျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားကာ မေကာင္းမႈမ်ားမွ ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
                                                                                      အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)
Ref; http://www.myatpanyagon.com/2013/05/blog-post_10.html