သူဟာ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါ ေယာင္ေနာက္ဆံထုံးပါ လင္ေယာက္်ားရွိရာလိုက္ေနရတာေပါ့…။ လင္ေယာက္်ားကိုခ်စ္လို႔သာလိုက္ေနရတာ ေယာကၡမနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပပါဘူး…။
မ်ားမၾကာမီမွာပဲ မိန္းကေလးဟာ သူ႔ေယာကၡမႀကီးနဲ႔ ေရရွည္စခန္း သြားလို႔ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သေဘာ ေပါက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္သေဘာထားခ်င္းက အလြန္ကြာျခားေန ပါတယ္…။ ေခြ်းမလုပ္သူက ေယာကၡမရဲ ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို မႀကိဳက္သလို…ေယာကၡမကလည္း ေခြ်းမကို တစ္စက္မွ ၾကည့္မရျဖစ္ေနပါေတာ့တာေပါ့…။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အၿမဲတက်က္က်က္ျဖစ္ေနေတာ့ မိန္းကေလးရဲ ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့ ေကာင္ေလးကလည္း အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲေနရပါတယ္…။
ေခြ်းမျဖစ္သူဟာ ေယာကၡမရဲ ႔ ဖိႏွိ္ပ္မႈဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံးမွာေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္ပါတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေဖရဲ ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီ သြားၿပီး အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္…။ အဲဒီသူကေတာ့ ေစ်းထဲမွာ ပရေဆးေရာင္းတဲ့သူပါ…။ မိန္းကေလးဟာ သူ႔နဲ႔ သူ႔ေယာကၡမရဲ ႔ အေျခအေနအေၾကာင္းစုံကို ရွင္းျပပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့ဒီလိုေျပာတယ္…
“ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးေလးမွာ အဆိပ္ျဖစ္ေစတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမ်ားမရွိဘူးလား…စားတဲ့သူ မရိပ္မိေစတဲ့ဟာမ်ိဳးေပါ့ …ဒါဆိုတစ္ခါတည္း ဒီမိန္းမႀကီးေသၿပီး ျပႆနာေတြအကုန္ေအးေရာ…”
ဆိုေတာ့ ဟိုလူႀကီးက တစ္ခ်က္စဥ္းစားလုိုက္ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္…
“ ေအးဟ…ငါ့မွာ အဆိပ္တစ္မ်ိဳးေတာ့ရွိတယ္… ဒါေပမယ့္ နင္ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း အတိအက်လိုက္နာဖို႔ ေတာ့လိုမယ္… တျခားဘယ္သူမွ ရိပ္မိလို႔လည္းမျဖစ္ဘူး…ငါေျပာတဲ့အတိုင္းနင္မလိုက္နာရင္ နင္ေရာငါပါ ျပႆနာအႀကီးႀကီးတက္ကုန္လိမ့္မယ္…”
“ စိတ္ခ်ုပါဦးေလးရာ…ဦးေလးေျပာတဲ့အတိုင္းက်မအတိအက်လိုက္နာပါမယ္…”
ဒီေတာ့ ဦးေလးႀကီးက ဆိုင္ေနာက္ထဲဝင္သြားၿပီး အေတာ္ၾကာေတာ့ လက္ထဲမွာအထုတ္ေလး တစ္ထုတ္ပါ လာတယ္…။
“ငါတို႔ ခ်က္ခ်င္းေသေစတဲ့ အဆိပ္ျပင္းကိုသုံးလို႔မရဘူးဟ…လူေတြရိပ္မိကုန္မယ္…ဒီေတာ့ ငါအဆိပ္တစ္မ်ိဳး ေဖာ္ထားတာရွိတယ္…ဒီအဆိပ္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အာနိသင္ျပတဲ့အဆိပ္မ်ိဳး …ဘယ္သူမွလည္း မရိပ္မိ ေတာ့ ဘူးေပါ့ဟာ…ေန႔စဥ္သူ႔ကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ဒီေဆးေလးေတြနည္းနည္းခ်င္းခပ္ေပး…သူကိုယ္တိုင္ေရာ တစ္ျခားသူေတြေရာမရိပ္မိေအာင္ နင္ဘက္ကေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ဖို႔လိုမယ္…သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံ…သူနဲ႔ၿပိဳင္ရန္မျဖစ္နဲ႔…အတတ္ႏိုင္ဆုံးသည္းခံေပး…ကိုယ့္ရဲ ႔အရွင္သခင္ တစ္ေယာက္လိုသေဘာထားၿပီး သူေျပာသမွ်နာခံေပး…ဒါဆို သူေသသြားခဲ့ရင္ နင့္ေၾကာင့္ဆိုတာ ဘယ္သူ မွ မရိပ္မိေတာ့ဘူး…”
မိန္းကေလးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး အိမ္ျပန္ကာ ေယာကၡမႀကီးကို သတ္ဖို႔စီမံကိန္းအား စတင္အေကာင္ အထည္ေဖာ္ပါေတာ့တယ္…။
ရက္လေတြအေတာ္ၾကာေအာင္ ေခြ်းမေလးဟာ သူ႔ေယာကၡမအတြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေတြကိုယ္တိုင္ခ်က္ ေဆးေလးေတြခပ္ခပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ခူးခပ္ေကြ်းပါတယ္…။ ပရေဆးေရာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီး မွာတဲ့အတိုင္း လည္း ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ သူ႔စိတ္ကိုသူထိန္းၿပီး ေယာကၡမေျပာသမွ်ကို သည္းခံေနပါသတဲ့…။ သူရဲ ႔အေမအရင္းတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံပါတယ္…။ ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အိမ္တြင္းေရး အေျခအေနေတြက အရင္ကလုိမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားပါသတဲ့..။
ေခြ်းမေလးဟာ သူစိတ္ကိုသူ ထိန္းတာၾကာလာေတာ့ အရင္လို ေဒါသစိတ္ေတြနဲ႔ ထူပူမေနေတာ့ဘဲ …စိတ္ေအးခ်မ္းလာပါတယ္…။ သူ႔ေယာကၡမႀကီးနဲ႔ ရန္မျဖစ္ဘဲ ေျခာက္လေလာက္ေနလာခဲ့ေတာ့မွ…ေယာကၡ မႀကီးဟာ ၾကင္နာတတ္သူ ဆက္ဆံံေရးေကာင္းတဲ့သူမွန္း သိလာပါေတာ့တယ္…။
ေယာကၡမႀကီးရဲ ႔စိတ္သေဘာထားဟာလည္း ေခြ်းမေလးအေပၚ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္…။ သူ႔သမီးအရင္း ေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္လာသတဲ့…။ သူမိတ္ေဆြေတြ တျခားေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္လည္း သူ႔ေခြ်းမ ေလးဟာ သူေတြ႔ဖူးသမွ်ေခြ်းမေတြထဲမွာ အေတာ္ဆုံးပဲဆိုတာ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္လို႔မဆုံးပါဘူးတဲ့…။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တကယ့္သားအမိအရင္းေတြလို ခ်စ္ခင္သြားၾကပါေတာ့သတဲ့…။ မိန္းကေလးရဲ ႔ေယာက္်ားျဖစ္သူဟာလည္း ခုလိုအေမနဲ႔ မိန္းမ အဆင္ေျပသြားတာေတြ႔ေတာ့ အလြန္ဝမ္းသာေနပါေတာ့ တယ္…။
တစ္ေန႔မွာေတာ့… ေခြ်းမေလးဟာ ေစ်းထဲကိုအေျပးသြားၿပီး ပရေဆးေရာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို မ်က္ရည္ စက္လက္နဲ႔ ေျပာပါတယ္…
“ ဦးေလးရယ္…ကယ္ပါဦး…ဦးေလးတစ္ခါေပးလိုက္တဲ့ အဆိပ္ေတြ အတြက္ေျဖေဆးမရွိဘူးလား…က်မ ေယာကၡမႀကီးက သူေတာ္ေကာင္းမႀကီးဆိုတာ ခုမွသိတယ္…က်မသူ႔ကို အေမအရင္းလိုပဲ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ ေနၿပီ .. က်မတိုက္တဲ့ အဆိပ္ေၾကာင့္သူ႔ကို မေသေစခ်င္ဘူး…”
ဒီေတာ့ ဦးေလးႀကီးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ျပန္ေမးပါတယ္…
“ ငါ့တူမ…နင္ပဲ အဲဒီတုန္းကေျပာေတာ့ ဒီမိန္းမႀကီးမရွိမွ စိတ္ခ်မ္းသာမွာဆို…”
“အဲ့ဒါက အဲ့ဒီတုန္းကေလ…ခုမွက်မ သူေကာင္းမွန္းသိရတာ…ကယ္ႏိုင္ရင္ကယ္ပါဦး ဦးေလးရယ္…ေတာင္း ပန္ပါတယ္…”
လို႔ေျပာကာမ်က္ရည္ေတြက်ဆင္းလာပါေတာ့သတဲ့…ဒီေတာ့မွ ဦးေလးႀကီးက မိန္းကေလးရဲ ႔ေခါင္းကို အသာပုတ္ၿပီး…
“ ဒီအတြက္ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ကြယ္…ဦးေလး နင့္ကို ဘာအဆိပ္မွမေပးလိုက္ပါဘူး…ဦးေလးေပးလိုက္တာ…အားေဆးေတြပါ…သူ႔အတြက္ပိုုုုုလို႔ေတာင္ က်န္းမာေရးအေထာက္အကူျပဳေသးတယ္…တကယ္အဆိပ္သင့္ ေနတာက တူမႀကီးရဲ ႔ စိတ္ေနသေဘာထားေတြပါ…ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအဆိပ္ေတြဟာလည္း တူမႀကီးသူ႔ အေပၚထားတဲ့ေစတနာ ေမတၱာေတြက ေဆးေၾကာသန္႔စင္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ…”
Ref; https://www.facebook.com/punna.settha
No comments:
Post a Comment