ဦးသက္ရွည္ဟု အမည္ရေသာ လူတစ္ေယာက္က မႏ ၱေလးျမဳိ႕တြင္ စာသင္တုိက္ႀကီး တစ္တုိက္ကုိ တည္ေထာင္ လူဒါန္းလုိစိတ္မ်ားျဖင့္ ျမဳိ႕ဝန္ဦးေပစိပုိင္ေသာ ေလးဧကခန္႕က်ယ္သည့္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုကုိ ဝယ္လုိက္ေလသည္။ ထုိဥယ်ာဥ္သည္ သစ္ပင္ပန္းမန္တုိ႕ျဖင့္ အရမ္းေအးျမျပီး ျငိမ္းခ်မ္းလွ်က္ရွိေလ၏။ တရက္တြင္ ထုိဥယ်ာဥ္ထဲသုိ႕ ေႀကးရတတ္ အသုိင္းအဝုိင္းမွ ကေလးငယ္တစ္ဦး အသည္းအသန္ ေနမေကာင္းသည္ကုိ ဆရာဝန္မွ အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းျပီး ေအးျမသည့္ ၄င္းဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ထားျပီး ေဆးကုရမည္ ဆုိသျဖင့္ ေခတၱထား ေဆးကုေစ၏။ ထုိကေလးမွာ အသက္အႏ ၱရယ္ စုိးရိမ္ရသည့္ အေျခအေနမွ တျဖည္းျဖည္း သက္သာလာေလသည္။ မ်က္ႏွာႀကီး မိဘအသုိင္းအဝုိင္းက ျဖစ္သျဖင့္ ထုိကေလးအား လူနာလာေမးသူမ်ားမွာ အရမ္းပင္ ေပါမ်ားလွေပ၏။ လာေမးသမွ် လူတုိင္းကုိ အခုဆုိလွ်င္ မစုိးရိမ္ရေတာ့ပါဘူးဟုခ်ည္းသာ ေျပာေနရေတာ့၏။ ထုိသုိ႕ မစုိးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး ဟူေသာ စကားလုံးကုိ အစြဲျပဳ၍ ေနာင္အခါ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး တည္ေသာအခါ မစုိးရိမ္ဟူေသာ အမည္သည္ တြင္လာခဲ့ေလသတည္း။
ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) ၏ ဘဝႏွင့္ရင္းရေသာ အေတြးအျမင္မ်ား အမွတ္(၂)
ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) ၏ ဘဝႏွင့္ရင္းရေသာ အေတြးအျမင္မ်ား အမွတ္(၂)
No comments:
Post a Comment