တခါတုန္းကေပါ့…။ ရတနာသုိက္ရွိတယ္လုိ႕ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ေဒသတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီေသဒမွာရတနာေတြကိုလုိက္ၿပီးရွာၾကတဲ့ရတနာမုဆုိးေတြလည္းရွိတယ္။ တစ္ရက္မွာမုိးႀကီးေလႀကီးက်ပါေလေရာ။ မုိးေတြကလည္းသဲသဲမည္းမည္းရြာတယ္။ ေခ်ာင္းေရေတြဒလေဟာစီးလုိ႕ ေျမေတြၿပိဳတယ္။ သစ္ပင္ေတြလဲတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာေတာစပ္တစ္ခုရဲ႕ ေခ်ာင္းနံေဘးမွာေရတြင္းေဟာင္းႀကီးတစ္ခုေပၚလာတယ္။ အဲ့ဒီတြင္းရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းဝမွာလူေတြဝုိင္းအံုၿပီးတြင္းထဲကုိစုိက္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။
“ဟာ… တြင္းထဲမွာလက္လက္လက္လက္နဲ႕ ေရႊေတြျဖစ္မယ္ကြ။”
“မဟုတ္ဘူး။ ပတၱျမားခဲေတြေနမွာပါ။”
“ငါကေတာ့စိန္ေရာင္ေတြေတာက္ေနတယ္ထင္တာပဲ။”
“မဟုတ္ဘူးကြ။ ေရွးေဟာင္းရတနာသုိက္ေတြ႕ ၿပီကြ။”
တြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝမွာဝုိင္းအံုၿပီးၾကည့္ေနၾကတဲ့လူေတြအားလံုးဟာတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကတယ္။ အားလံုးဟာလည္း “ေလာဘ” မ်က္လံုးေတြကုိယ္စီနဲ႕ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာလူတစ္ေယာက္ကေျပာေျပာဆုိဆုိတြင္းထဲကုိခုန္းဆင္းမယ္လုပ္တယ္။
“ဟိတ္ေကာင္.. မင္းမဆင္းနဲ ့၊ ငါအရင္ဆင္းမယ္။ ငါအရင္ေရာက္တာကြ။”
“ဘယ္ရမလဲ၊ ဒီလုိဆုိရင္ငါအရင္ဆင္းရမွာကြ။”
“ဒီတြင္းေပါက္ဝကုိမင္းထက္ငါအရင္ေရာက္တာေလ။”
ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာတြင္းထဲကုိ “ဝုန္းခနဲ” ခုန္ဆင္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။
တြင္းေအာက္ေျခကုိလည္းေရာက္ေရာ… လင္းလက္ေနတဲ့အရာေတြဟာေရႊေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ ပတၱျမားေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ စိန္ေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ မုိးရြာလုိ႕ ေျမၿပိဳၿပီးတြင္းထဲမွာရွိတဲ့ေျမြေပြးေတြ၊ ေျမြေဟာက္ေတြ၊ အေကာင္ေတြေပါက္ေနၾကတာ။ “ေျမြေပြး၊ ေျမြေဟာက္” အေကာင္ေပါက္ေတြရဲ႕ “မ်က္လံုး” ေတြအေရာင္ေတာက္ေနတာသာျဖစ္တယ္။ တြင္းထဲကုိေရာက္ေနတဲ့သူကတြင္းအေပၚကုိေအာ္ၿပီးေျပာလုိက္တယ္။
“ဟိတ္ေကာင္ေတြ... ဆင္းမလာၾကနဲ႕။ ေရႊေတြ၊ စိန္ေတြမဟုတ္ဘူးကြ။ “ေျမြေပြး” ေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြ။ “ေျမြေဟာက္” ေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ။ သူတုိ႕မ်က္လံုးေတြရဲ႕ အေရာင္ေတြကုိငါတုိ႕ က “စိန္” ေတြထင္ေနတာ။ ေရႊေတြထင္ေနတာ။ ပတၱျမားေတြထင္ေနတာ။ ငါတုိ႕ ထင္သလုိမဟုတ္ဘူးကြ။ တြင္းထဲကုိဆင္းမလာၾကနဲ႕ ။ ငါကိုေတာ့ေျမြကုိက္ကုန္ၿပီ။ မင္းတုိ႕ ဆင္းမလာၾကနဲ ့။”
တြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝကလူေတြကမယံုၾကဘူး။ ဒီေကာင္တစ္ေယာက္တည္းလုိခ်င္လုိ႕ လိမ္ေျပာတာပဲျဖစ္မယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ခုန္ခ်လုိက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ ဆင္းမလာၾကနဲ႕ ။ စိန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ရတနာေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာမွန္တယ္ကြ။ ဒီေကာင္ေသေနၿပီ။ ငါ့ကုိလည္းေျမြေတြကဝုိင္းၿပီးေပါက္ကုန္ၿပီ။ “ေျမြ” ေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကြ။ သူတုိ႕႕ ရဲ ့မ်က္လံုးေတြကိုငါတုိ႕ ကရတနာေတြလုိ ့ထင္ေနတာ။ မင္းတုိ႕ တြင္းထဲကုိဆင္းမလာၾကနဲ ့။ အားလံုးေသကုန္ၾကလိမ့္မယ္။”
တြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝကလူေတြအားလံုးဟာတြင္းထဲကလူေတြေျပာတဲ့စကားကုိမယံုၾကဘူး။ ဒီႏွစ္ေကာင္အပုိင္စီးခ်င္လုိ႕ “လီဆယ္” ၿပီးေတာ့ေျပာတယ္လုိ ့ပဲထင္ေနၾကတယ္
ဒီလုိနဲ ့…
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ခုန္ဆင္းလုိက္ၾကတာတြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝကလူေတြအကုန္လံုးတြင္းထဲမွာေသကုန္ၾကေတာ့တယ္။
*******
လူႀကီးဆုိတာ…
ေျမြေတြရဲ႕ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြကုိ “စိန္” ေတြမွတ္ၿပီး၊ ရတနာေတြမွတ္ၿပီး၊ တြင္းအနက္ထဲကုိခုန္ဆင္းခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ။
သူတုိ႕ ကေျမြအကုိက္ခံရၿပီးမွတြင္းနက္ထဲကေနေအာ္ေျပာတဲ့စကားျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခုန္မဆင္းနဲ႕လုိ႕ ေျပာတာ။
လူငယ္ေတြကမယံုၾကည္ဘူး။
ဒီေတာ့ခုန္ဆင္းၾကဦးမယ္ေပါ့။
*******
လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီးကိုဘယ္လုိအဓိပၸာယ္သတ္မွတ္သင့္သလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ဒီလုိအဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။
မသိလုိ႕ လုပ္လုိုက္မိတဲ့အမွား၊ မွန္တယ္ထင္လုိ႕ လုပ္လုိက္မိတဲ့အမွား၊ အမွားေတြကိုအမွန္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္းထပ္ၿပီးမွားသြားမိတဲ့အမွား၊ မွားမွန္းသိရက္နဲ ့မထူးပါဘူးဆုိၿပီးဇြတ္တုိးၿပီးမွားမိတဲ့အမွား။ အဲဒီအမွားေတြကိုရင္မွာပုိက္ၿပီး
အမွားမ်ားစြာျဖင့္ေနာင္တတရားမ်ားနဲ႕ ရွင္သန္ေနထုိင္သူကုိလူႀကီးဟုေခၚသည္။
အမွားကုိအမွားမွန္းမသိပဲအမွားကုိအမွန္ထင္ၿပီးအဲ့ဒီအမွားေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနသူမ်ားကုိလူလတ္ဟုေခၚသည္။
အမွားမ်ားကုိမွားရန္အတြက္ႀကိဳးစားပမ္းစားလုိက္လံရွာေဖြေနသူမ်ားအားလူငယ္ဟုေခၚသည္။
ဒီေတာ့…
ေနာင္တနဲ႕ ရင္းၿပီး၊ အမွားနဲ႕ ရင္းၿပီးရထားတဲ့ဘဝသင္ခန္းစာေတြကိုလူငယ္ေတြအတြက္မမွားဖုိ႕ လုိက္နာဖုိ႕ ၊ ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႕ ၊ သတိျပဳဖုိ႕ ၊ ေျပာၾကားတာကုိလူငယ္ေတြနားလည္သင့္တယ္။
တကယ္ေတာ့…
အေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ေျမြေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကုိစိန္ေရႊအမွတ္နဲ႕ အရယူဖုိ႕ႀကိဳးစားရင္း၊ ဆံုးရွဳံးမွဳေတြ၊ ေနာင္တေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ရင္းလုိ႕ သိလာခဲ့ရတဲ့လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမစကားကုိလူငယ္ေလးေတြနားလည္ေစခ်င္လုိ႕ ဒီပံုျပင္ေလးနဲ႕ ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
မယံုရင္တြင္းထဲကုိခုန္ဆင္းလုိက္။
ေဖ့စဘုတ္မွ ေရးထားသည္မ်ားကုိ ျပန္လည္ မွ်ေဝပါသည္။
သစ္ယာအုိက္
No comments:
Post a Comment